Başkasını mutlu etmek ve mutlu ettiğinde mutlu hissetmek er kişiye ait bir özelliktir. Ancak öyle insanlar var ki sadece “ mutlu ettiğinde” “ mutlu oluyor”. Önemli benlik sorunları yaşayan bu bireyler ne yazık ki Türk toplumunda genellikle kadınlardan çıkıyor. Bizim toplumumuzda kız çocukları erkek çocuklara göre daha az ilgi gördüğü için benlik sorunları da daha sık görülüyor.

Çocuklarına sevgi vermekte ayırım yapan aileler özellikle anneler iki çocuktan birini yada çocukları içinde tek cinsiyeti yücelterek diğerini baskılarlar ve yok sayarlar.

Hiçbir ebeveyn çocuğuna bilerek ve kasten sevgisiz davranmaz. Bu durum çok yaygın bile olsa genellikle o ebeveynin de derin bir çocukluk travması bulunmaktadır.

Vererek mutlu olanlar esasında iç dünyalarında sessizce ağlayanlardır. O ağlayan çocuğu susturamayan dışarıda başkasını mutlu ederek acısını tamir etmeye uğraşır. Ciddi olarak psikolojik destek alması gereken bu insanlar zaman zaman etrafın ilgisini çekse yada kendi kendilerine “ne ile mutlu olurum?” diye sorarlarsa bunun bile cevabını bulamayabilirler. Şiddetle ihmal edilmiş bu çocukların kendilerine bu acıyı hazırlayan ebeveynlere karşı yoğun ve beklenmedik sevgi ve ilgileri olur. En çok düşündükleri ,en ayrılamadıkları, en kusursuz zannettikleri bu ebeveynlere karşı bu psikolojik yıprantıderinde keskin bir nefretin dışa vurmasıdır. Ancak bir psikoterapi seansında ortaya çıkabilecek bu durum, mutlu etmekten yorgun hasta çocuğu hile gün gelir midesini bulandırır.

Çocukluktan gelen derin travmalar her zaman depresyon gibi belirgin olmayabilir. Sadece kendimizi tanımlarken yaptığımız hatalar bazen hayatın bilmediğimiz bir noktasından yüzünü gösterebiliyor, iç alemimiz hakkında bilgi verebiliyor.

İnsanoğlu öyle mükemmel ve öyle karmaşık bir varlık. Zıtların birleştiği bir nokta olduğumuzu ve derdimizin derman olabileceğini öğrenmek gerekiyor.